Het is kerstavond. Normaal gesproken is mijn stemming op kerstavond blij, uitgerust en optimistisch. Hoe anders is dat nu, dit jaar. Ik heb geen kerststemming, ik voel me niet opgetogen en het liefst kruip ik nog steeds onder een steen om daar het komende jaar niet meer onder vandaan te komen. Onder een steen kruipen is geen optie, net als wegvluchten, verhuizen of emigreren geen optie is. Rug recht, hoofd omhoog en door. Ik vertel mezelf continu dat wat ik nu mee maak, niet het ergste is dat je kan overkomen, dat er mensen zijn die veel zwaardere zaken te verteren krijgen, veel moeilijkere momenten doormaken en veel minder geluk hebben gehad in het leven dan ik tot nu toe heb gehad. En toch sluimert er een onophoudelijk gevoel van somberheid, een donkere wolk boven mijn hoofd. Alles is relatief en uiteindelijk ga ik wel aan de nieuwe situatie wennen maar zo voelt het nu nog niet. Het voelt alsof mijn interne dopamine systeem zich nog niet  heeft aangepast aan het nieuwe niveau van geluk, of ongeluk. Wat het lastig maakt is dat ik nog niet weet wat deze nieuwe situatie gaat zijn. Raak ik werkeloos omdat ik geen werk kan krijgen? Ga ik inderdaad voor vier jaar geschorst worden, en raak ik dan naast het hardlopen het paardrijden kwijt? Mijn vriend en ik hadden ons er op ingesteld om eindelijk te settelen nadat ik mijn opleiding af zou ronden maar op dit moment is niets meer zeker. Nu, twee weken na bekendmaking van mijn ‘dopingschandaal’, zoals meerdere sites er over berichten, is één ding zeker en dat is dat het nog lang gaat duren voor er meer duidelijkheid komt over wat er gaat gebeuren. 

In de week van 12 december was ik er nog niet uit hoe verder te gaan. Wel was ik net gestopt met de advocaat die ik tot dat moment had. Op het moment dat het nieuws buiten mijn weten op via facebook naar buiten sijpelde, had ik net een onderwijsdag gehad op mijn werk, en stond ik op het punt uit eten te gaan met collega’s. ‘Klopt het, wat ik lees?’, en ‘het zal toch niet waar zijn?’, deze berichten komen terwijl ik net met met collega’s wil afspreken bij de ingang van het restaurant.  Ik besloot op het laatste moment af te zeggen voor het etentje, mijn hoofd stond er niet meer naar. Eenmaal thuis aangekomen besloot ik acuut zelf een bericht naar buiten te brengen, om de roddels die toen al op gang gekomen waren, het hoofd te bieden. Nog diezelfde avond, om 10 uur s’avonds, belde de leeuwarder courant mij om te vragen naar de situatie. De volgende dag, op vrijdag de dertiende, barste de mediabom pas echt. Ik had een verslag willen afronden, rapporten willen afmaken op mijn werk, en willen helpen bij een acceptatie meting op de PET-scanner. Ik had de telefoon niet op willen nemen, geen collega’s willen spreken over dit voorval. In plaats daarvan ben ik s’ochtends vroeg tot s’avonds laat alleen maar bezig geweest met telefoontjes beantwoorden, uit angst dat als ik niet antwoordde en mezelf niet liet horen, iedereen zijn eigen draai gaf aan het verhaal. Tussen de middag ben ik naar huis gegaan voor twee radiointerviews en twee tv interviews van de noordelijke omroepen. Elke keer als ik net me gefocust had op het beantwoorden van een mail of het schrijven in een verslag werd ik opnieuw gebeld, of aangeschoten door collega’s. Zelfs op zaterdag werd ik gebeld. Zaterdagochtend werd ik een hele ochtend geinterviewd voor een lokale omroep, wat resulteerde in dit filmpje: https://www.facebook.com/rtvkanaal30/videos/501122544089239/

Nu, anderhalve week later is alles tot rust gekomen. Ik heb ongelofelijk veel steun gekregen van hardlopers en vooral ook ultralopers. Mijn grootste ‘concurrent’ op de 100 km sprong voor me in de bres toen ze gebeld werd met het bericht dat ze een plaats gestegen was in de uitslagen van de Run van Winschoten. De organisatie van de kustmarathon in Zeeland publiceerde openlijk dat ze mijn prijzen niet af zouden nemen.  Ik kreeg berichten via de telefoon, de mail en facebook van mensen die ik ken, maar ook van volstrekt vreemden, die me een hart onder de riem willen steken. Ik krijg mails van mensen die zeggen dat ze hun lidmaatschap van de atletiekunie opzeggen. Ik heb zelfs een aanbod gekregen voor gratis juridische hulp. Maar waar ik bang voor was, is gebeurd; mijn naam is overal te vinden op google, en nu niet meer als hardloper, maar als dopingatleet. Het was even landelijk nieuws, hoewel ik in geen enkel opzicht een serieuze atleet ben. Zelfs een poolse en een Italiaanse website hebben een verhaal over mij geschreven. Ik durf mezelf niet meer te googlen. Op de momenten dat ik dit toch doe, lees ik reacties onder alle nieuwsberichten. Van ‘Hoe kan ze zo naïef zijn?’ tot ‘En terecht dat ze zo’n straf krijgt, valsspelers verpesten de sport voor alle eerlijke sporters. Ze zou voorgoed verbannen moeten worden’. Ik ben normaal gesproken vrij koel, onverschillig zou je het kunnen noemen, maar bij dit soort berichten komt het stoom uit mijn oren.  

Ik heb de afgelopen weken mezelf vaak afgevraagd waarom ik ooit begonnen met wedstrijden lopen. Ik ben nooit een sporter geweest, waarom moest ik me zo nodig opgeven? Het antwoord is duidelijk: het is voor mij altijd een sociale aangelegenheid, iets wat je samen doet. Waar anderen naar feestjes gaan voor sociale contacten, had ik onder andere het hardlopen. De eerste wedstrijd liep ik door een weddenschap met collega’s, de tweede wedstrijd omdat mijn zus me mee vroeg. Alle wedstrijden erna liep ik met mijn vriend, die dezelfde hobby heeft. Hoe langer ik met de schorsing geconfronteerd word, hoe duidelijker het voor me wordt dat waar ik het meest mee zit, is het gevoel verbannen te worden, weggejaagd, beschimpt en verstoten. 

Het is kerstavond. Over twee dagen is de kerstcross op Vlieland: sinds ik begon met hardlopen mijn favoriete wedstrijd en het hoogtepunt van de kerstdagen. Ik kan me goed herinneren dat ik deze cross voor het eerst liep, een paar jaar geleden. Ik was nog niet zo lang aan het lopen. Toen iedereen gefinisht was, was er in tegenstelling tot veel andere wedstrijden, geen grootse prijsuitreiking voor de winnaars. In plaats daarvan nam iedereen plaats in de kantine, rond de open haard. Het bleek dat er een verloting was, waar je aan mee kon doen met je startnummer. Normaal gesproken is zo’n verloting klaar wanneer er 1, 2 of misschien 3 loten getrokken zijn, maar aan deze verloting leek geen einde te komen. Bij het twintigste lot keek ik om me heen, naar de andere deelnemers. Was ik de enige die zich afvroeg wat er aan de hand was? Hoe langer de loting duurde, hoe meer ik tot het besef kwam wat hier gebeurde. Iedereen die mee deed kreeg een prijs! Iedereen gaat naar huis met een goed gevoel, of je nu eerste of laatste was. 
Dit jaar moet ik de cross missen. Niet omdat ik niet kan, of omdat ik ziek ben, maar omdat ik geschorst ben.  Om mezelf niet onnodig te pijnigen zal ik er niet bij zijn, en vertrek ik pas in de middag naar Vlieland. Ik zal voor mezelf een rondje proberen te rennen om mijn gedachten te verzetten. Daarnaast begin ik nu in een boek dat ik op aanraden van twee hardlopers heb gekocht, namelijk  ‘Het Proces’ , van Kafka.  Door alle bemoedigende woorden, positieve reacties en goede tips heb ik nu toch een kerstgevoel en voel me minder neerslachtig dan eerst. Bedankt aan iedereen die een hand heeft uitgestoken, heeft gebeld, gemaild, geappt of even langs is gelopen om me te steunen.  Een hele fijne en warme kerst toegewenst, op naar 2020!